Gibraltar The Rock

Vandaag, Zondag, ben ik alleen aan boord. Dit wordt de dag dat Tom Dumoulin Europese bekendheid zal verwerven in de Giro en ik plaatselijke bekendheid in de Gibraltar, daar kom ik zo dadelijk op terug. Ik stond vroeg op en had me voorgenomen om Gibraltar uitgebreid te bezoeken op de fiets. Half en half dacht ik er aan dat het ook mogelijk moet zijn deze rots per fiets te beklimmen.

Eerst een rondje op zee niveau rondom The Rock om een eerste indruk te krijgen. Je rijdt dan langs oude vesting muren en langs talloze kanonnen. Om deze plek op aarde, die de toegang tot de Middellandse Zee beheerst, is altijd gevochten. Door Moren, Spanjaarden en Engelsen vooral. De Moren waren hier al in de late Middeleeuwen, zo rond 1100 in elk geval maar misschien ook wel vroeger. Helemaal op het uiterste puntje staat een vuurtoren, Europa Point. Dichter bij Afrika, hier Marokko, kun je niet komen vanuit Europa. Helaas is het niet helder dus de overkant is alleen maar heel vaag te zien.

Op weg naar Europa Point kwam ik ook de eerste apen tegen bij de vuilstort waar ze naar eten liepen te schooieren. De beesten zijn brutaal en stinken. Ik vond het niet erg fijn om al te dicht langs ze te rijden, was bang dat ze misschien wel mijn hoed af zouden pakken, ben ik niet alleen mijn Tilly Hat, “it floats but it also can sink”, kwijt maar ook de €20 die ik altijd in mijn hoed heb voor noodgevallen. Onderweg bij diverse buschauffeurs geïnformeerd of ik de fiets mee naar boven in de bus mocht nemen. Ik dacht dan fiets ik op mijn gemak naar beneden. Geen geluk, fiets mocht niet mee en ze reageerden een beetje lacherig toen ik ze vertelde dat ik dan wel naar boven zou fietsen. Halverwege piep je wel anders zei er een, en hij kreeg gelijk.

Op het pleintje waar Vrijdagavond nog de Engelse delletjes in grote getale rond hingen zaten nu de bejaarden, dat wil zeggen leeftijdgenoten en iets ouder. Niets meer over van de broeierige sfeer van Vrijdag. Er stonden diverse Taxibusjes klaar om mensen naar de top te brengen. Een eerste prijsonderhandeling kwam neer op zo’n €50 voor mij en mijn fiets. Maar zei de taxichauffeur als je een fiets bij je hebt waarom fiets je dan niet gewoon naar boven, dat is gratis en boven hoef je dan ook geen entree te betalen. En ja, we blijven Hollanders hè? Gratis klinkt wel erg goed, en zo hoog kan die rots toch niet zijn? Ongeveer 450 meter naar het hoogste punt wist de taxichauffeur me te vertellen. Ik besloot het te doen en gewoon af en toe te pauzeren. De helling is ongeveer 1:8 wist de chauffeur, ik had geen idee hoe steil dat is. Nu wel! Steil!

Zo rond 10.30 ben ik aan de tocht begonnen, het eerste stukje viel mee maar de rest moest in het kleinste verzet. Op een kaartje zag ik dat ik eerst naar St. Michael’s Cave moest, je bent dan qua hoogte ongeveer halverwege, en dan verder naar het eindstation van de kabelbaan, bijna het hoogste punt. Op het allerhoogste punt kun je niet komen, daar staat een weer station, maar dit punt is niet veel hoger dan het eindstation.

Er was maar één weg naar boven en maar één gek die dit op de fiets deed. Alle busjes kwamen langs en diverse keren kwam ik onder de kabelbaan door. Op de tussenstops begonnen mensen me te herkennen en hoe hoger ik kwam des te meer bewondering kregen ze voor me. Als ik er al aan dacht om af te stappen en terug te keren dan liet ik dat nu wel uit mijn hoofd. Bij St. Michaels Cave hielp ik een jong stelletje met het maken van foto’s vlak bij een aap die op een hek zat. Ga er maar iets dichter bij staan drong ik aan. Nou, dat vonden zij toch ook maar een beetje eng, ze hielden de nodige afstand. Vervolgens wilden ze van mij een foto maken bij die zelfde aap, nou ik hield ook afstand. Kom zei dat meisje, gaat u nou maar een beetje dichterbij staan. Ik heb toegegeven dat ik het ook niet zo op apen heb. Ik had inmiddels wel door dat het allemaal steiler en verder was dan ik gedacht had en begon wel honger te krijgen. Het eten zag er bij St. Michaels Cave niet erg appetijtelijk uit dus kocht ik maar een Mars en een Twix om de hongerklop te bedwingen.

Het laatste stuk leek wel nog steiler dan het eerste, maar dat kan ook verbeelding geweest zijn. Op een bepaald punt twijfelde ik of ik de goede route koos, de weg waarvan ik dacht dat ik die moest nemen ging naar beneden en ik wilde absoluut geen hoogte prijs geven, alles wat je tussentijds naar beneden gaat moet je straks weer omhoog. Gelukkig kwam ik een wandelaar tegen die hier prima de weg wist. Achteraf bleek dit Mateusz te zijn die hier elke zondag omhoog wandelt. Hij wees me een shortcut naar de verharde weg omhoog maar dan moest ik wel lopen en af en toe de fiets dragen. Alles beter dan hoogte prijs geven dus dat heb ik gedaan. Omhoog langs een steil wandelpad met de fiets.Eenmaal weer op de verharde weg natuurlijk wel pap in de benen en even rusten. Een paar rustpauzes verder kwam ik op een extra steil stuk Mateusz weer tegen. Hij had hier nog nooit iemand zien fietsen en adviseerde me te gaan lopen, dat heb ik toen maar gedaan. Hij liep gezellig met mij op en wachtte geduldig als ik een rust pauze in laste. Mateusz is denk ik een jaar of 30 en in goede conditie. Hij vond het leuk om mij allerlei plekjes te laten zien, ik had eigenlijk een privé gids aan hem. Mateusz is een Pool en werkt in Gibraltar als develloper voor IPhone toepassingen. Eerder werkte hij in Los Angeles, Berlijn, Amsterdam en Italië, kortom een bereisd ventje. Boven bij het kabelbaan station heb ik mijn fiets tegen een hekje vastgezet en heb daar een uurtje met Mateusz rond gelopen en hem een biertje aangeboden voor zijn goede diensten.

Terug naar de fiets bleek dat mijn fiets onderwerp was van diverse fotografen. Een klein aapje zat schattig op de bagagedrager en dat was wel erg fotogeniek. Bij nader inzien was hij mijn zadel aan het slopen met zijn nagels en zijn tanden. Ik heb toen eerst een foto gemaakt en dacht dat ik daarna het beestje wel even weg kon wuiven maar dat bleek niet zo te zijn. Op mijn wegwezen gebaar ontblote het beestje zijn tanden en begon vervaarlijk naar mij te blazen. Maar ja, hij zat wel op mijn fiets waarmee ik naar beneden moest! Eerder bij St. Michaels Cave zag ik de ober apen weg jagen met een wandelstok en toen dacht ik aan mijn selfiestick. Froukje had die zeer tegen mijn zin gekocht voor €5 euro, eerder bleek dit al een goede investering voor het maken van leuke foto’s, nu bracht hij helemaal uitkomst. Geheel uitgeschoven en gebruikt als sabel had het aapje hiervoor wel ontzag, hevig blazend blies hij de aftocht. Terwijl ik hier met Mateusz nog over na stond te praten kwam er een beeldschone Braziliaanse op mij af en vertelde dat zij ook nog een leuk stukje op video had. Even daarvoor hadden de apen de snelbinder van mijn bagagedrager gejat en daar ook nog een beetje om gevochten. Zij liet het me zien op haar telefoon en stelde voor het videootje even naar mij te airdroppen waar ik aan mailen en appen dacht. In het uur dat wij weg waren was mijn fiets en de apen blijkbaar een attractie, op weg naar beneden had ik aan aandacht niet te klagen. De Schot die foto’s aan het maken was toen ik bij mijn fiets kwam sprak me beneden toen ik een biertje bij Lord Nelson dronk nog aan en liet me zijn foto’s zien. Dat was gewoon een camera, dus niks niet airdroppen.

Waar de weg omhoog een aanslag is op de benen en het hart is de weg naar beneden een aanslag op de handen. Continu hard knijpen in de remmen is ook vermoeiend en al snel heb je geen gevoel meer in je handen, maar ja als de snelheid ongebreideld toeneemt dan doet een beetje adrenaline wonderen. Op weg naar beneden kwam ik het Moorish Castle tegen. Zonder respect voor de geschiedenis wappert hier de Union Jack in top. Al rond het jaar 1000 waren de Moren hier de baas maar werden in de eeuwen daarna regelmatig terug gedrongen. Om een lange belegering te kunnen doorstaan maakten ze grote tanks om het water op te kunnen slaan. Daarnaast hadden ze in dit kasteel ook diverse badkamers, kennelijk wasten ze zich graag! Veel zin in cultuur had ik inmiddels niet meer, beneden lonkte bier en wat te eten.

Uiteindelijk ben ik beneden naar Lord Nelson gegaan. Daar twee heerlijke biertjes en een Nelson Burger gegeten. Toevallig stond er in de Zaterdag krant een stukje over de gewenste kwaliteit van een Hamburger. Deze voldeed daar prima aan, maar het kan ook de honger geweest zijn die mij minder kritisch maakte.

In Lord Nelson werd uitgebreid naar sport gekeken. Ze hadden de Formule 1 aan en later Rugby. Op mijn vraag of we ook de Giro op het scherm konden krijgen keek de barman mij niet begrijpend aan, daar was totaal geen interesse voor. Aan boord probeerde ik via mijn IPhone Radio 1 te streamen en dat bleek prima te gaan. IPhone op de Megaboom van Froukje en het is net of je thuis naar de radio zit te luisteren. In de kuip heb ik hem net iets te hard gezet om volop van Tom Dumoulin te genieten. De Zweedse buren keken een beetje gek op toen ik spontaan begon te juichen bij zijn overwinning.

Voor het avondeten ben ik naar Ocean Village gegaan. Eerder waren Jan Willem, Jochem en Roald daar geweest toen de meisjes en ik naar de boot terug gingen. Op de Zondag avond was er niet veel meer te beleven maar  O’Reillys had een goede Ribeye en Engeland tegen de Barbarians op het scherm. Al met al een bevredigend dagje Gibraltar maar niet een plek die lang zal beklijven. Eigenlijk is het enige interessante het curieuze feit dat hier Engelsen zitten en dat Afrika zo dicht bij is. Morgen komen Evert, Rombout, Jan en Han en dan maken we nieuwe plannen. Cadiz nemen we in elk geval op, van iedereen hoor ik dat Cadiz de moeite waard is. Vanaf Faro moeten we weer rekening houden met hoog en laag water, dat zal wel weer even wennen zijn.