Hasta la vista Espana, Hello England - een 68 uur durende tocht

Na een goede voorbereiding beginnen we maandagmiddag aan de grote oversteek van Spanje naar Engeland. Met windkracht 6 en uitschieters naar zeven stuiven we over de woeste zee en zijn we in 68 uur aan de overkant.

Zoals Andre al heeft geschreven zijn de nodige voorbereidingen gedaan. Alle veiligheidsmaatregelen zijn doorgenomen, taken zijn verdeeld, wachtschema’s zijn bekend en al het eten is al klaar met dank aan mama (hier zijn we heel blij mee geweest). Eerst gaan we nog even tanken, want je weet maar nooit. Straks is er ineens geen wind. Dus naast de dieseltank van 320 liter ook nog 4 losse jerrycans van 20 liter het stuk. Het moet raar lopen willen wij de overkant niet halen op de motor onder leiding van onze captain.

  ​  

We starten dan ook op de motor (hebben niet voor niks getankt). Even wennen aan de deining en golven voordat we onder zeil gaan. Het is hier dat we de taakverdeling loslaten. Lisa wordt na een dutje misselijk en Sander blijft voorlopig ook liever buiten zitten. Beide komen na het slapen dan ook elke keer met jas, zeilbroek en zwemvest in de hand naar buiten gerend om zich verder buiten aan te kleden. Het grootzeil wordt gehesen maar tot 0.00 blijft ook de motor bij. Een gezonde spanning heerst er, hoe lang gaat het duren, hebben we al onze veiligheidsvoorbereidingen nodig en gaan we een walvis zien?

We besluiten om als eerste pizza’s te eten, die gaan er goed in! Het land verdwijnt uit zicht en de zon gaat onder. De eerste gaan naar bed want om 22.00 begint de avond shift. Het is zo verdeeld dat je 4 uur een shift hebt en halverwege wisselt de samenstelling. Zo hadden Lisa en Andre de eerste shift vanaf 22.00. Om 0.00 moet Andre gaan slapen en de volgende wakker maken (Grietje), om 2.00 gaat Lisa naar bed en maakt Sander wakker etc. De tijden rouleren per nacht, dus je zit niet altijd midden in de nacht. De beste is eigenlijk van 22.00 tot 0.00 en dan weer om 6.00 op. Je hebt dus in de nacht altijd 6 uur slaap.

In ieder geval, Lisa en Andre beginnen de eerste nacht, de laatste bootjes zijn in zicht. Andre vroeg zich nog af of er een moment kwam dat er geen boten te zien zouden zijn. Vanaf dat moment waren we alleen op de wereld. Volle maan, helaas niet zo helder en een klotsende zee. Om beter te kunnen slapen de motor uit en gaan we zeilen. De wind is zoals voorspeld, ruime wind en niet te hard. De wind is vooral wat wisselvallig. Hierdoor gaan we soms wat langzamer, maar hij trekt elke keer na een half uurtje weer even wat aan.

Met gemiddeld 5 a 6 knopen gaan we dus best lekker en door de motor niet te starten denken we ook een goede nachtrust te hebben. Niks is minder waar, we moeten toch een beetje wennen aan het slapen aan boord. Vooral Sander heeft volgens eigen zeggen geen oog dicht gedaan. Toch heeft hij het gilletje van Grietje die in het donker ineens een dolfijn uit het water zag springen niet gehoord... hmmm. Op aanraden van ons heeft hij vanaf dat moment elke keer voor het slapen gaan een reisziekte pilletje genomen. Niet alleen tegen de misselijkheid, je slaapt er ook lekker op! Lisa kan het weten, die heeft de eerste anderhalve dag meer geslapen dan dat ze wakker is geweest.

In de ochtend zien Siem en Andre de zon op komen (shift 6.00 tot 8.00) en zien wel honderden dolfijnen (het worden er elke dag meer ;-)). Overal waar ze keken zagen ze groepjes van 20 dolfijnen omhoog springen. Siem zat enthousiast buiten te roepen terwijl Andre een heerlijk spiegeleitje met spek aan het maken was. Op aandringen van Siem ging Andre (die de afgelopen maanden al veel dolfijnen heeft gezien) toch even kijken. Het was spectaculair want Andre en Siem hebben het er nog dagen over gehad. Ik (Grietje) werd wakker van de geur van de gebakken eitjes maar was net te laat voor de dolfijnen, helaas.

Siem naar bed en de wind trok een beetje aan tot windkracht zes. Andre en ik hebben samen het eerste rif er in gezet, eitje gegeten en gewacht tot de rest weer opstond. Ze werden vanzelf wakker, want de wind werd harder, de boot ging schuiner en de golven groeiden. Echt comfortabel liggen was er niet bij. Pogingen om overdwars in bed te liggen en dan door je benen te zakken als je in slaapt valt, dat soort taferelen. Al snel zaten we allemaal buiten. Sommige ietwat moe, beetje misselijk en de saaiheid sloeg wel een beetje toe.

Het was pas dag 2, maar toch merkten we al dat een langere overtocht wel afzien zou zijn. Het is vooral dat je niet relaxt een boekje kan lezen, spelletje kan doen of gewoon even binnen gaat zitten. Andre is naast de hoofdkapitein dus ook de chefkok deze overtocht en maakt voor iedereen een lekker stokbroodje. Om twaalf uur bellen we zoals afgesproken met het thuisfront via de satelliet telefoon. Andre floept eruit dat we windkracht 7 hebben. Nadat hij ophangt kijken wij hem verschrikt aan... Was dat nou wel verstandig? Achteraf blijken Hilde en Froukje dus ook daardoor nauwgezet het weerbericht in de gaten te houden en zagen dat er kleine stormpjes gesignaleerd werden. Later op de dag toch nog even terug gebeld dat het allemaal goed ging en geen windkracht zeven meer was :-).

Dat gezegd hebbende draaide de wind verder naar halve wind, golven van opzij en surfde de Alcyone over het water heen waardoor we zo af en toe zelfs met 10.5 knoop door het water gingen. Het was inmiddels gewoon windkracht zes en geen uitschieters meer naar zeven. Het voelde alleen heftiger en het dek werd goed schoongespoeld. Inmiddels is het tweede rif er in gezet en de fok gedeeltelijk ingedraaid. Het kuiptentje is ook opgezet wegens de regen en bleek later ook heel comfortabel met de overkomende golven en de kou. Aan de stuurboord kan (lage kant) hadden we het luikje open en zag je regelmatig het gangboord onder water gaan. We gingen hard! Zie ook de flimpjes

Wederom genoten van de voorbereidingen van mama en hebben we heerlijk nasi gegeten. Toch een luxe zo’n vriezer aan boord! Voordat de eerste naar bed gaat, de fok nog wat ingedraaid omdat de punt toch iets te veel aan het duiken was en veel water over de boot kwam. Met een gerust hart  (hoop ik) gingen ze slapen. Sander en ik hebben de eerste wacht, Andre op de bank in de salon en Lisa en Siem in hun hutjes.

We gaan behoorlijk hard, zo’n 8 knopen gemiddeld. We varen af op het waypoint boven aan de golf van Biskaje. Hier is een shipping lane waar alle grote zeevaart doorheen moet. We hebben er voor gekozen om die buitenom te passeren. De andere optie is binnendoor en langs de kust van Bretagne, dan hebben we te maken met grote stromingen door het getij en dus niet ideaal naast het feit dat we dan aan lager wal zitten. Al snel vraagt Sander of we toch niet een beetje een ruimere koers kunnen varen die wat lekkerder op de golven ligt... Ik vind het een slecht idee omdat we dan met de shippinglane in de knoop komen (die we pas een dag later passeren overigens).

Na een half uur ben ik echter ook overtuigd dat het toch iets te oncomfortabel is en we gaan toch wat ruimer varen. Hier was wel een golfje voor nodig die de hele kuip nat maakt en via de bovenkant van het tentje over de kuip zo in Sander zijn kraag belandde. Mijn schuld want ik vroeg hoe laat het was en daardoor had hij een onoplettend moment. Beide hadden we geen zeilbroek aan, niet zo handig...

Change of course: het probleem was alleen dat de aparrent wind tussen aan de wind en halve wind was en dus met 10 graden afvallen de wind nog steeds hetzelfde leek. Op aanwijzing van mij deed Sander nog een keer tien en daarna nog een keer vijf graden erbij. Pffff... even adem, betere koers wat ons betreft en even rust van de spanning van daarvoor. Met name dat het donker is kan het aan de wind varen met deze golven spannend maken. Sander en ik kwamen tot de conclusie dat drie dagen zo varen misschien toch iets too much zou zijn.

Dat er wat gebeurde in de koers bleef niet onopgemerkt en Andre schoot overeind om even een kijkje te nemen op de kaart. “We varen richting Bretagne!” zei hij verschrikt. Aangezien Sander nog liever buiten dan binnen was en mij niet kon horen, heb ik tegen Andre gezegd dat we even rust nodig hadden, met name Sander ;-). We moesten toch zodra het kon weer terug op koers, want zoals gezegd is het geen goed idee om langs de kust van Bretagne te varen Dan kan de reis behoorlijk wat langer duren.

Mijn shift was afgelopen en Lisa heb ik wakker gemaakt. Het enige dat ik dus kon doen is mededelen dat we weer terug op koers moesten en gaan slapen. Vanuit de hut heb ik nog een tijdje naar Lisa en Sander geluisterd. We waren weer terug op koers en voor de afleiding waren er vijf boten om ons heen verschenen. Allemaal nog niet te zien op de elektronische kaart dus ouderwets met rode en groene lichtjes en via de reling kijken hoe de schepen ons gingen passeren. Geluk bij een ongeluk, was natuurlijk even opletten, maar haalde ook de focus van de vervelende koers.

Sander werd afgelost door Andre en de reis werd rustig voorgezet. In tegenstelling tot de nacht daarvoor kwamen we regelmatig schepen tegen. Allemaal op weg naar of komend van de shipping lane. Cruiseschepen en tankers, andere zeilboten hebben we eigenlijk niet gezien. Al gauw kwam de ochtend die werd afgesloten door Siem en Grietje. Siem was erg moe dus zodra de klok 8.00 sloeg is hij zijn bedje in gedoken. Ik heb hem nog wakker geprobeerd te houden met “wie ben ik” maar tijdens de vragen stellen en beantwoorden viel hij in slaap.

Sander was gelukkig (onder invloed van de reis pilletjes) weer helemaal bijgeslapen en heeft Siem vervangen. Ik had niet echt de puf om een eitje te bakken. De wind en zee was wel wat rustiger, maar voor mij nog niet zo rustig dat ik lekker stabiel binnen een eitje kon bakken. Het brood dat er was in plakjes gesneden en het eerste dat ik tegenkwam in de koelkast mee naar buiten genomen. Dat resulteerde in camembert en chorizo. Ik vind het wel lekker, maar Sander nam toch liever een droog broodje. Na 1 hap was hij echter gezwicht en heeft volgens mij voor het eerst van zijn leven ontbeten met camembert. De chorizo is mij niet gelukt!

Met het opstaan van Sander hebben we de motor aangezet om de accu’s weer op te laden. Achteraf was dit het eindpunt van het zeilende gedeelte van de oversteek. Nog een slaapje tussendoor voor mij en daarna werd iedereen (Lisa iets later) langzaamaan weer wakker, de zee en wind werden rustiger. Eindelijk konden Siem en ik een spelletje spelen (regenwormen, top spel voor aan boord want het waait niet weg). Sander heeft minstens een uur voor de mast staan te genieten want staan is voor hem vrij onmogelijk en zeker met het tentje over de kuip. Uiteraard wel aangelijnd!

Het genieten begon nu toch een beetje ondanks dat we op de motor varen. Het verse brood was op dus wederom gebruikt gemaakt van de goede voorbereidingen van paps en mams en heerlijk tosties gegeten van casino brood met smeltkaas en ham. Weer het satelliet telefoontje en daarna aan de borrel en geproost op Hans. De afspraak was dat we elk etmaal maximaal drie alcoholische drankjes mochten drinken, maar dit werden er prompt wat meer. Geeft ook de relaxte sfeer aan natuurlijk.

De avond ingeluid met macaroni uit de vriezer (mama gemaakt) met heel veel kaas! Niks zo vervelend als te weinig kaas bij je macaroni. Daarna weer gauw naar bed en begon de avond met Siem en Sander op de wacht. Je denkt dat meisjes kunnen kletsen, maar zij kunnen er ook wat van. Sander zei dat het hele spectrum aan bod is gekomen... ik weet eigenlijk niet wat dat betekent maar waarschijnlijk mannenpraat en broederlijk advies. Tussendoor nog wat schepen ontwijken en Lisa een half uurtje later wakker gemaakt die Sander af heeft gelost. Achteraf bleek dat Andre ook kwartier eerder wakker was dus onze slaapkop een lekker kort shiftje had.

Zelf had ik de wacht van 02.00 tot 06.00 waarvan de eerst twee uurtjes met Lisa. Siem gaf nog duidelijke instructies dat er aan bakboord een schip naderde en dat we daar op moesten letten. Hij voer met ons mee en niet eens zo hard dus pas 2 uur later zijn we daar achter langs gevaren door uiteindelijk toch nog even onze koers te verleggen. Aan de horizon zagen we steeds meer lichtjes verschijnen. Achteraf maar 1 varend schip (cruiseschip) dat waarschijnlijk richting Ierland voer en drie container/tankers die voor anker lagen. Ook zagen we de vuurtoren van Lizard point, land in zicht na ongeveer 45 uur.

De zonsopgang was niet te zien door de laaghangende bewolking. Het weer wisselt een beetje. Soms trekt het even open, maar er dienen zich ook elke keer nieuwe buien aan. Geen regen gelukkig maar ook niet genoeg wind om het laatste stukje nog onder zeil te gaan. De zee is inmiddels spiegelglad met een lichte oceaan deining. Toch bijzonder hoe de zee zo kan veranderen in 48 uur.

Sander en Andre hebben de laatste shift en om 7.00 zien ze echt land. De tocht zit er nu toch bijna op. Tentje van de kuip opgeborgen en bedenken wat we als eerste gaan doen als we aan land zijn. Een pub in en bier drinken, douchen of de boot schoon spuiten. Geen van allen! Om 12.30 kwamen we Plymouth binnen varen en werden we naar een plekje begeleid door de havenmeester. Aanmelden kwam later wel. Hij begreep goed dat we een biertje verdiend hadden na deze overtocht.

Allemaal een biertje en gefacetimed met het thuisfront (Froukje, Hilde, Mees, Jet en Mats). Toch wel blij dat het erop zit en trots op onszelf. Fijn om weer eens in Engeland te zijn. Ik zou het zo nog een keer doen (of verder), voor anderen was dit de eerste en de laatste keer. Terugkijkend hebben we een gevarieerde tocht gehad. Een beetje afzien, relaxen en het bovenal behoorlijk snel gedaan. Het grootzeil heeft een klein gaatje en 1 zeil-lat is doorgebroken. De fokkeschoot is aan vervanging toe (het zeil heeft namelijk ook 36 uur over stuurboord gestaan), maar al met al geen grote schade aan de boot of onszelf.

Terwijl ik dit schrijf heb ik meerdere brandwonden aan de binnenkant van mijn linkerhand omdat ik het touw van de bulletalie bij het gecontroleerd gijpen door mijn handen heb laten glippen, auw! Ongehavend blijf ik dus niet ;-) Maar daarover later meer!