Dover en naar Scheveningen

“Zwaar gewond, kon Joe nog net zijn neus zover optrekken dat hij de krijtrotsen bij Dover haalde en er net niet tegen te pletter sloeg. Voor zijn boordschutter was het te laat, die was al door vijandelijk vuur gedood”. Dit is een stukje uit het scenario dat gevolgd wordt bij een bezoek aan de Secret Wartime Tunnels onder Dover Castle. We waren hier al eens toen Siem een jaar of 10 was en dit bezoek heeft grote indruk op hem gemaakt. We hebben hem die zomer als voorbereiding naar The Longest Day laten kijken en bezochten later de stranden van Normandië, Juno, Gold, Sword en Omaha-beach. We meerden af onder Pegasus Bridge. Begeleid met doedelzakmuziek door Piper Bill, de persoonlijke doedelzakspeler van Lord Lovat, stelden de commando’s van de Special Brigade het bezit van deze essentiële brug zeker. We bezochten daar de kleine museumpjes, kochten daar boekjes en andere souvenirs van de landing in Normandië.

The Secret Wartime Tunnels zijn een eeuwenoud tunnel stelsel onder Dover Castle dat in vele oorlogen een rol gespeeld heeft als commando centrum. In eerste instantie aangelegd om invasies vanuit Frankrijk, tijdens de Napoleaanse tijd, te weerstaan. Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog werd vanuit hier de evacuatie vanuit “Dunkirk” georganiseerd, dat heette toen operatie “Dynamo”. Het Engelse leger zat daar samen met de Fransen vast als ratten in de val, omsingeld door de Duitsers. Dit betrof meer dan 300.000 soldaten.

Momenteel erg in de belangstelling door het uitkomen van de film Dunkirk. We gaan deze film Zaterdagavond in Den Haag op Imax bekijken. Gedurende de gehele Tweede Wereldoorlog bleef Dover Castle het belangrijkste commando centrum voor de operaties in het Kanaal en de Noordzee. Na de Tweede Wereldoorlog, gedurende de Koude Oorlog, werd er nog een onderste laag toegevoegd als nucleaire schuilkelder en commando centrum in het geval van een Kernoorlog. Met uitzondering van dit laatste stelsel zijn de tunnels nu te bezoeken doordat de Secrecy Act daar vanaf midden 80er jaren de gelegenheid toe biedt.

In 2003 bezochten wij het tunnelstelsel voor het eerst met Siem. Lopende door de tunnels werd met geluideffecten de tijd van toen gesimuleerd. Op de band hoorden we het verhaal van de jonge piloot Joe die binnen gebracht werd met een zwaar gewond been dat op de operatie tafel ternauwernood gered kon worden. De entourage was een operatiekamer met de geur van jodium en bebloed verband op de operatietafel. Net als toen viel af en toe de verlichting uit en hoorde we de bommen buiten luid ontploffen. Siem die stoer naast mij liep greep, net als de andere jongetjes om ons heen, direct de hand van zijn vader vast. Toevalligerwijs zat in de groep waarmee wij nu de tunnels bezochten een Amerikaans/Engels echtpaar met een jongetje van 8. Natuurlijk hebben wij op hem gelet en, precies zoals Andre voorspelde, greep hij bij de eerste lichtuitval en geluid van bommen de hand van....., zijn moeder. Later in de souvenirwinkel overlegden we nog met dit echtpaar welke dingen onze kleinzoon Mees, die 10 augustus 8 wordt, leuk zou vinden. We kochten een aantal model vliegtuigjes die hij samen met Siem in elkaar mag zetten. Het is dus bijna zeker dat we hier in de toekomst nog eens terug komen met Mees, Jet, Mats en ?????(Zus?).

We bleven een dag in Dover liggen omdat er een stevige Noordoosten wind stond van 16 knopen. Terug naar huis zou dus recht tegen de wind in zijn en daar hebben we geen zin in. Helemaal niet omdat er de volgende dag een Zuidwesten wind voorspeld werd van 15 á 18 knopen, dus lekker voor de wind naar huis. Naast bezoek aan het Castle hebben we de rustdag gebruikt om te genieten van de kookkunst van Siem. In Southampton hebben we in Cabana een kookboek voor Siem en Froukje gekocht. Siem was erg gemotiveerd om uit dit kookboek voor ons te koken.

Op de steiger roosterde hij voor ons diverse gerechten, waaronder Zingy Lime & Garlic Chicken, Chili & Cumin Marinated Lamb and Steak en kip in Spicy Malagueta Marinade. Althans dat was de bedoeling. Het maken van de marinade had Siem uitbesteed aan Lisa die zich ijverig van haar taak kweet. Dat communicatie niet alleen op zee maar ook in de keuken belangrijk is bleek later. Lisa had de Chimichurri Marinade op de pagina er naast prima gemaakt. Achteraf was dit ook een lekkere marinade.

Natuurlijk dronken we er ook iets Braziliaans bij, Coco Cabana. Ingredienten Cachaca, Malibu, Coconut cream, Lemon juice, Sugar syrup, Pineapple juice, Coconut water en Strawberry purreé. Hier hebben we er een stuk of drie van gedronken. Andre kon zich nog maar weinig herinneren van de slappe lach die wij in de kuip hadden naar aanleiding van het misverstand hoe laat de volgende ochtend op te staan om naar Dover Castle te vertrekken. We hebben er in elk geval prima op geslapen en geen klachten gekregen van de buren in Wellington Dock.

Op Woensdag 19 juli zijn we om 06.00 Engelse tijd vertrokken richting België. De weersvoorspellingen waren prima wat betreft de wind, schuin van achteren. Van Engeland naar het vaste land moeten de Shipping lanes gekruist worden. Dit zijn denkbeeldige snelwegen in het water voor het Zuid en Noord gaande verkeer. De scheepvaart hier is de drukste ter wereld. Door eerst een stukje naar het Noorden te varen kun je de ferries en de cruiseschepen tussen Dover en Calais aardig vermijden maar al het vrachtverkeer dat door net Nauw van Calais -Dover Strait zeggen de Engelsen- vaart, zal gekruist moeten worden. Bij het uitvaren van de haven van Dover vroegen we eerst toestemming om de haven te verlaten, die werd gegeven maar buiten de haven moesten we op aanwijzing van Dover Port Control wachten op een ferry die naar Calais ging. In de Shipping lanes hebben we dit keer geen last gehad van kruisend verkeer.

De bedoeling was om in twee etappes naar Scheveningen te varen met een tussenstop in Breskens. Maar ook het thuisfront bestudeert het weer voor ons. Langs de Belgische en Nederlandse kust werden onweersbuien met zware windstoten verwacht. Nadat wij eerst nog overwogen om een tussenstop in Duikerken of Nieuwpoort te maken bleek bij nadere bestudering dat wij de buien vrij konden varen door wat meer de zee in te steken. Dus na de Pas de Zuydcoote staken wij weer wat meer de zee op. Vervolgens leek het op deze koers logischer om dan ook maar Breskens over te slaan. Toen vervolgens ook nog bleek dat de onweersbuien langs de Nederlandse kust ver voor ons uit dreven was de beslissing snel genomen om in één keer door naar Scheveningen te varen. Dat hebben we dus gedaan, om 01.00 Donderdagochtend liepen we de haven van Scheveningen binnen.

Van te voren hadden we gebeld met de havenmeester die al door de hoogzwangere Hilde een paar keer bezocht was om onze komst aan te melden met het verzoek om een ligplaats. Natuurlijk gebruikte zij het argument dat het geweldig zou zijn als haar ouders dichtbij konden verblijven tijdens de bevalling van nummer 4(de naam weten wij nog niet, wel dat het een meisje wordt). Om haar woorden kracht bij te zetten stak zij haar toch al behoorlijke buik ver naar voren. Natuurlijk kon de havenmeester hier geen weerstand tegen bieden en tegen de gewoonte in werd voor ons een box vrijgehouden, Foxtrot 30.

 ​

In Foxtrot 30 meerden wij Donderdag in de vroege ochtend af en voltooiden daarmee de thuisreis. Na een goede nachtrust werden wij de volgende ochtend gewekt door Froukje, Hilde, Sander, Mees, Jet en Mats.

Zij hadden een heerlijk ontbijt bij zich. De rest van de dag hebben de kinderen zich prima vermaakt op de steigers. Dit is wel de reden waarom de Alcyone huiswaarts gekeerd is, wat minder weer maar veel plezier met elkaar op het water en de boot. Bovendien voor Froukje en Andre een prima pied á terre -of moet het pied á l’eau zijn?- in de buurt van Den Haag.