Marieta opgehaald in Vigo en naar Santiago de Compostella en Finisterre

“Is hij nou te stom om hem goed in de gleuf te duwen?”, vroeg Andre zich hardop af, toen we achter een Spanjaard stonden die moeite had met betalen bij het tolpoortje. Van achteren leek het of de kaart die hij in het gleufje stopte er steeds weer uitkwam. Toen wij aan de beurt waren stopte Andre resoluut het kaartje met de te scannen bar code in de gleuf die daarvoor bestemd leek. Mis, dat was de gleuf die bedoeld was om te betalen met bankbiljetten, de automaat spuwde het kaartje nog resoluter terug zodat Andre het niet meer te pakken kreeg en het kaartje op de grond onder de auto dwarrelde. Uitstappen door Andre kon niet want hij was in zijn ijver om toch vooral beheerst de betaling af te ronden heel dicht tegen de automaat aan gaan staan. Achteruit rijden kon ook niet want daar stonden inmiddels al een vijftal auto’s ongeduldig te wachten. Er zat niets anders op dan Froukje vriendelijk te verzoeken om even uit te stappen en het kaartje vanonder de auto op te vissen, aldus gebeurde. Kennelijk was dit een veel voorkomend probleem want onder de auto lagen diverse kaartjes volgens Froukje, gelukkig werkte het kaartje dat zij Andre overhandigde en konden we onder de minachtende blikken van de auto’s achter ons vertrekken richting Vigo.

Samen met Jules Vernes bij Octopussy op schoot

De Franse schrijver Jules Vernes was ons voor in Vigo. In 1878 was hij hier met zijn zeiljacht Saint Martin III. Hij beschreef de Baai van Vigo in zijn boek 20.000 mijlen onder zee. Het boek werd in 1954 in Amerika verfilmd met Kirk Douglas in één van de hoofdrollen. In het boek komt een verhaal voor waarin een gevecht met een reuzen inktvis gewonnen wordt door Kirk.

Marieta vond een goed restaurant voor de lunch in Vigo

In Vigo had Marieta zich ijverig van haar taak gekweten om een goed restaurant uit te zoeken voor de lunch. Marieta spreekt goed Spaans en in het hotel hadden ze haar uitgelegd waar ze een goed oorspronkelijk restaurant kon vinden. Daar had ze voor 3 personen gereserveerd, en dat bleek ook nodig. Het restaurant zat inderdaad vol met Spanjaarden en het eten was verrukkelijk. Na het onder leiding van Evert uitzoeken van de restaurants hadden we niet meer zo lekker gegeten. Aangezien Andre nog moest rijden was voor hem het enige nadeel dat hij zijn wijnconsumptie moest matigen, het bleef bij een biertje, tegen de dorst, en twee glazen rode wijn maar die waren dan ook heerlijk. Langs Pontavedra zijn we met een tussenstop in Pobra do Caraminal terug naar de boot gereden. In Pobra zijn Marieta en Froukje nog gaan winkelen terwijl Andre op een bankje in het Park een welverdiend tukje is gaan doen, gelukkig snurkte hij zodat de dorpelingen met zekerheid wisten dat er geen dode op het bankje lag.

Dames kijken hoe Andre slaapt op een bankje in het park        

De volgende dag, op zondag 2 juli, Santiago de Compostella bezocht. Zoals gebruikelijk bij tripjes die Andre organiseert, vroeg op om de meute voor te zijn. We waren zo vroeg dat we nog gratis vlak bij de Kathedraal konden parkeren. Wellicht dat het ons mee zat omdat het eigenlijk niet de bedoeling is om per auto hier te komen. De Camino naar Santiago de Compostella is de pelgrimsroute naar het graf van de apostel Jakobus die naar men zegt in de Kathedraal in een zilveren kist begraven ligt.

De Camino is in zijn huidige loop is in de eerste helft van de 11e eeuw ontstaan; er wordt echter aangenomen dat de route al veel ouder is. Al voor Christus was Finisterre het eindpunt van een heidense tocht. Het klif, 90 kilometer westelijk van Santiago, is door de Romeinen Finisterrae gedoopt, wat 'einde van de wereld' betekent. De traditie van de bedevaart naar St.Jacob in Compostella gaat terug naar de tijd van Karel de Grote, nadat volgens de legende in 814 zijn graf in Compostella gevonden was.

Santiago de Compostella kon in de elfde eeuw niet alleen zo'n belangrijke bedevaartsplaats worden vanwege de wonderbaarlijke verhalen over de apostel Jakobus, maar ook omdat de Abdij van Cluny in de elfde eeuw de godsvredebeweging ging stimuleren die erop gericht was in West-Europa een grotere veiligheid te bewerkstelligen. Deze eerste kerkelijke vredesbeweging stimuleerde niet alleen giften aan kerken en kloosters, maar ook de bedevaarten naar Santiago en daarmee de opkomst van de Romaanse kunst langs de pelgrimswegen. Tot in Spanje is daardoor de invloed van de architectuur van Cluny merkbaar. De betekenis van Cluny en de pelgrimages naar Santiago voor de reconquista tegen het islamitische Marokkaanse rijk in Zuid-Spanje is overigens beperkt. Verhalen over de heilige Jakobus en de strijd tegen de Moren dateren op zijn vroegst uit het einde van de elfde eeuw, toen de grote trek al op gang gekomen was. De enkele afbeeldingen van Matamoros (de Morendoder), zoals te zien zijn in de kathedraal van Burgos dateren zelfs pas uit de 16e en 17e eeuw.

De mis is begonnen, rechts het wierookvat, daar is ook een video van

We hebben uitgebreid de Kathedraal bezocht en hadden het geluk dat er net een mis georganiseerd werd. Rustig op een bankje dit spektakel aanschouwd. In sommige delen van de Kathedraal ging het bezoek gewoon door, zo zag je achter het altaar mensen hun armen door twee gaten steken om Jacobus te omarmen. Dat was vroeger traditie als je de bedevaart tot hier volbracht hebt. Aan het eind van de mis wordt een vat met wierook met een vernuftig systeem door een groepje monniken door de Kathedraal gezwaaid, volgens overlevering was dat vroeger om de stank van de ongewassen pelgrims enigszins te harden te maken.

Spiegeltjes en kralen, het blijft trekken

Na het bezoek aan Santiago de Compostella door naar Finisterre, het eigenlijke eindpunt van de Camino. Bij de vuurtoren, Faro de Finisterre, staat een hotel waar we de lunch gebruikt hebben. Ook hier weer het geluk dat dit een goed restaurant was, we hebben het ons weer laten smaken. Daarna genoten van het uitzicht en de omgeving. Er staat bijvoorbeeld een monumentje, een kruis, waar de bedevaartgangers traditioneel hun schoenen achterlaten terwijl ze hun kleren van de klif in zee gooien. Ook staat hier het eindpaaltje van de Camino, een Jacobs schelp met de aanduiding 0.0. In de verte kun je de uitgang van de Ria Muros, waar wij nu liggen, zien en er varen diverse boten de route langs de kaap die wij over enkele dagen ook gaan.

Einde van de Camino

Finisterre is overweldigend, ook lekker eten daar

Daarna terug naar Portosin, Andre kan de route inmiddels dromen maar wordt door de dames tot rustig rijden gemaand terwijl hij juist nu hij de weg zo goed kent een beetje gas wil geven. Morgen de auto weer inleveren in Santiago de Compostella en weer met de bus terug naar Portosin. Bushaltes, met een bordje en een tijdschema kennen ze hier niet. Op de heenweg om de auto op te halen bleek dat al. De bushalte was op de hoek van een straat bij een zebrapad zonder enige nadere aanduiding. Ook in Compostella was de halte niet herkenbaar, van het verhuur bedrijf begreep Andre in welke richting hij de bushalte moest zoeken, van de ober die hem een espresso serveerde begreep hij dat de halte verderop te herkennen was aan een bordje op de “muro”. Dit bleek een verboden te parkeren bord te zijn met vaag de letters Bus erop. Pas nadat zich ook andere mensen op dezelfde plek verzamelen krijg je er vertrouwen in dat hier misschien wel sprake is van een bushalte.

Vermoeden van een bushalte

Morgen gaan we weer varen, het weerbericht ziet er goed uit. Eerst een stukje naar Muros, daar in de haven of voor anker. Daarna rondom Finisterre, als het weerbericht blijft zoals dat nu is dan kunnen we het traject zeilend afleggen. Rondom Finisterre naar Muxia, daar overnachten en de volgende dag door naar A Coruna, daar hopen we dan donderdagmiddag aan te komen. We hebben dan de vrijdag om een auto te regelen en boodschappen te doen. Bovendien wil Andre op zoek naar een Irish Pub om te proberen de wedstrijd van de All Blacks tegen de Lions te zien, in een serie van 3 staat het nu gelijk dus het kan zeker spannend worden. Zaterdagmiddag naar Porto en zondag 9 juli Froukje en Marieta inwisselen voor Grietje, Lisa, Siem en Sander. De oversteek van de Golf van Biskaje komt nu toch echt dichterbij.

Froukje, Marieta en Andre in de zee

Kijk, Oma en Opa zwemmen

#Bushalte Portosin Spanje