Almerimar no sign of Brexit&Gexit

Ons eindpunt is dus Almerimar geworden. Je moet hier zoeken naar een Spanjaard, het is meestal Engels en in de tweede plaats Duits dat je hier aantreft. Maar ook Nederlanders zijn hier ruim aanwezig, tja het is goedkoop he? Maar niets ten nadele van Almerimar, het is een haven met goede voorzieningen, voor ons gemakkelijk dat die gerund worden door Engels en Duits sprekende lieden.

Terwijl ik dit schrijf waait het 25 knopen uit het westen door de straat van Gibraltar, komende dagen draait de wind 180 graden om en waait het 20 knopen uit het oosten. ( voor de knoopanalfabeten, een knoop is een zeemijl, een zeemijl is afgeleid van de omtrek van de aarde, onderverdeeld in 360 graden, elke graad onderverdeeld in 60 minuten, een minuut is een zeemijl, ongeveer 1800 meter, 1 knoop is dus 1,8 km/uur, 25 knopen is windkracht 6 op de schaal van Beaufort). Daarnaast is het heerlijk warm hier, tussen de 23 en 28 graden celsius, kom daar maar eens om in Nederland!

We gingen nog een beetje af toen we op ons beste Spaans op een terasje een “Cervezza” bestelden, “pressionato” en bij voorkeur “local/regional”. De ober keek ons en de andere terrasgenoten een beetje meewarig aan. Hij was zelf gewoon volbloed Engels en genoot een beetje van ons gestumper in het Spaans. “Here you are sir”, en zette ons biertje neer. In de supermarkt kreeg ik daarentegen weer een opsteker, voor mij stond een ouder Engels echtpaar, ik vroeg natuurlijk of ze Engels waren en er ontstond een gesprekje. De dame informeerde of ik uit Devon kwam, je begrijpt ik glimlachte zelfgenoegzaam.

Een bedenking tegen Almerimar was de afstand tot Malaga en Almeria maar dat loste zich achteraf bij het dieseloilie tanken al op. Froukje raakte daar in gesprek met Malcom en Nigel terwijl ik met de havenmeester de bureaucratie regelde, ierdere keer dezelfde papieren, naam en eigenschappen van de boot, eigendomspapieren en verzekering. Wordt elke keer netjes in de computer ingevoerd en we hebben voordeel dat als lengte van onze boot de “silhouette longeur” in de papieren staat genoteerd als 13,45meter. Normaal reken je af over de “length overall” en dat is al gauw 1,5 meter meer en dan kom je in een duurdere categotie. Toen ik terug kwam van de havenmeester, een Aziaat die prima Engels sprak, stelde ik mij netjes in het Spaans voor aan de beide heren met wie Froukje stond te praten, na hun antwoord besefte ik dat ik tegen Engelsen Spaans aan het spreken was. Malcom en Nigel gaven ons het telefoonnummer van,en de onderhandelde prijs met, een private cabdriver genaamd Johnny. Private betekent waarschijnlijk dat hij zwart zonder vergunning werkt maar “who cares?”. Ik bedacht al dat als hij redelijk betrouwbaar overkomt en een auto kan regelen die 6 personen kan vervoeren, al onze transport problemen opgelost zijn. Nou dat blijkt zo te zijn, hij heeft een 7 persoons auto en rekent ons €130 voor een rit naar Malaga. Ik vroeg hem om bij de boot langs te komen en hij lijkt mij betrouwbaar, afwachten want we vertekken morgen en, “the proof in the pudding is in the eating” , dus morgen weet ik pas of Johnny een verstandige beslissing was. Ik heb gelijk met hem afgesproken dat hij op 21 Mei Griet&Lisa met vrienden ophaalt in Malaga en aflevert bij de boot voor €130, daar kun je geen auto voor huren. Johnny kon de plaats van de boot prima vinden, wij liggen tegenover Mario’s, en dat blijkt nou net de plek te zijn waar Johnny elke zaterdagavond de karaoke in zingt. Dat wordt dus zingen onderweg. Natuurlijk kwam ik direct in gesprek met hem over Rugby en zingen. Hij voegde daar aan toe dat daar waarschijnlijk ook wel een biertje bij genuttigd wordt, ik ontkende dat natuurlijk stellig en gaf aan dat het ons vooral om de cultuur te doen was. Met Johnny komen wij morgen de rit naar Malaga wel door alhoewel Malcom en Nigel klaagden dat Johnny een beetje veel praat, nou wij krijgen hem wel stil.

In Almerimar proberen we voor het eerst ons boodschappen wagentje uit. Wel een hele zelfoverwinning om met zo’n ding over straat te gaan. We kochten deze voor een habbekrats op de markt in Gruissan. Het moet gezegd worden dat het vreselijk handig is om hiermee zware spullen te vervoeren van de supermarkt naar de boot. Met Wil, Frits en Hannah hebben we op een marktje in Arenys uitgebreid gekenen naar dit soort wagentjes waarbij Wil uiteindelijk niet durfde te kopen terwijl het aanbod gewoon goed was. Nou wij kunnen nu getuigen dat dit een vergissing was, gewoon over de “trollegene” heen stappen en kopen dat ding. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat we voor mijn moeder zo’n trolley kochten die ook de trap op kon, nou daar zijn we nog niet aan toe.

Almerimar moet je je voorstellen als een aantal haven basins omzoomd door restaurants en bars. Het lijkt een beetje op Marigot in Sint Martin maar ook wel op de binnenhavens van Gruissan. Het ademt de sfeer uit van veel drukte in de zomer maar nu is het rustig. Ook de temperaturen zijn hier nu te hebben terwijl we horen dat het hier in de zomer bloedheet is. De haven is erg beschut, nu een voordeel, in de zomer snakken de mensen hier waarschijnlijk naar een zuchtje wind. Het geheel is een nieuwe ontwikkeling dus verwacht geen historische gebouwen, als die er al waren dan zijn ze gesloopt. Als je goed om je heen kijkt zie je hier de sporen van de crises van de afgelopen jaren. Hele appartementen gebouwen die evident nog niet verkocht zijn. Veel ambities in de plint, nog meer restaurants en winkeltjes voor prullaria, gezien het aantal dat nu nog te huur staat nog geen doorslaand succes. Wij denken wel dat deze plaats bij een aantrekkende economie weer potentie heeft, de mensen zijn vriendelijk, internationaal gericht en zeer behulpzaam.

We hebben natuurlijk de eerste dagen goed gebruik gemaakt van de horeca rondom de haven. We zijn begonnen bij het Tapas restaurant El Tonel, volgens Malcom en Nigel een van de beste Tapas restaurants in de haven. Bij het uitserveren van de glazen merkten wij al dat het niet top was, ze waren niet echt schoon, de rode wijn was drinkbaar, de witte te warm. We hebben om te beginnen 5 Tapas besteld waaronder een Pollo. Volgens een andere Engelsman aan de haven: “it looks as if it starved to death, but they serve you a half chicken per Tapas”. Wij vonden het net te eten maar beslist niet aanbevelingswaardig. We snapten niet dat je hier niet iets beters van kunt maken. We besloten niet nog extra Tapas te bestellen maar terug naar de boot te gaan en een paar van onze eigen hapjes=Tapas te nuttigen met lekkere koude witte wijn. Bij het afrekenen werd mij veel duidelijk, voor 3 wijn en 5 Tapas waaronder die uitgehongerde halve kip moest ik €14,50 afrekenen. Het gaat die Engelsen hier duidelijk niet om kwaliteit maar om volume en prijs.

Bij Mario’s, recht tegenover de boot hadden we een dag later een betere ervaring. Het viel ons al op dat het terras bij Mario’s altijd druk was, dus wij ook daarnaartoe. Hier blunderde ik door in mijn beste Spaans bij een Engelse ober een lokaal biertje van de tap te bestellen. Hij keek me met opgetrokken wenkbrouwen aan en knipoogde naar de Engelsen die aan het tafeltje naast ons zaten. Ik had natuurlijk beter moeten weten want bij Mario’s organiseert onze private cabdriver Johnny op zaterdagavond de karaoke, dus weinig Spaans. De Tapas waren niet geweldig maar goed genoeg. Hier rekende ik voor 2 bier(lokaal en van de tap), 3 wijn en 8 Tapas €17,95 af, royaal afgerond naar €20 wat met veel bedankjes ontvangen werd.

Ondanks dat Mario’s meeviel en het aanbod ruim was besloten we om van onze eigen Tapas aan boord te genieten. We hadden nog twee eendeborsten en lamskoteletjes in de vriezer en voldoende kaas en Ibericoham in de koelkast. Gecombineerd met heerlijke lokale tomaten en komkommer een veel betere maaltijd dan om ons heen. Bovendien dronken wij daar een lekkere Rioja Crianza en witte Rueda bij van een merk dat ik al eerder bij de supermarkt ontdekt had.

Wij worden morgen om 12.30 door Johnny opgehaald en naar Malaga gebracht. Voor ons is het dan even een paar weken over. We laten de boot hier achter voor Griet en Lisa die tussen 21 en 27 Mei de boot doorvaren naar Gibraltar, of eigenlijk net daar voorbij naar Linea de Conception, een haven in Spanje op de grens van Gibraltar. Geen gedoe met inklaren, Gibraltar is namelijk geen Schengen gebied en ik begreep uit de verhalen van andere zeilers dat de Engelsen in Gibraltar Engelser dan Engels zijn en zeer formeel. Bij een verkeerde vlagvoering bijvoorbeeld, wordt je daar direct op aangesproken. Daarna neem ik het weer over naar Faro met 4 mannen, Evert, Rombout, Jan en Han,  die een reisje geboekt hebben op onze “Lions Koningsdag” veiling. Het zijn ervaren zeilers, genieten van een goed glas wijn en culinair ingesteld, dat zal dus wel goed komen. In Faro komen Nico en Hans aan boord en varen we naar Porto of Bayona(Spanje). Op 16 juni haal ik Froukje op in Porto en varen we langs de Ria’s naar Coruna, de laatste week in gezelschap van Marieta. Vanaf 9 juli wachten we op een goed weerwindow om de Golf van Biskaje over te steken met Sander, Grietje, Lisa, Siem en Andre. Voor eind Juli in Scheveningen om de nieuwe “Dreesmann” , het zusje van Mees, Jet en Mats te begroeten.

Volgende blog dus door Griet en Lisa vanaf 22 Mei, daarna pak ik het weer op, tot dan.