Ayamonte naar Olhao

yamonte is voorlopig de laatste Spaanse haven. Het ligt een stukje stroomopwaarts op de rivier Rio Guadiana, de grensrivier tussen Spanje en Portugal. Zoals ook bij de rivieren aan de Engelse Oostkust ligt er voor de ingang een drempel waar bij zeer laag water een waterdiepte van 2,0 meter staat. Deze ondiepte is gemarkeerd met twee paar Groen/Rode tonnen. Dus aankomen en vertrekken na laag water, bovendien zijn wij er met doodtij, er staat dan zeker 0,7m meer water dan op de kaart, dat moet ook wel want wij hebben een diepgang van 2,2m.

We dachten dat onze volgende bestemming Olhao wel bezeild zou zijn en trokken voor 31nm zo’n 5 uur uit. Olhao is een estuarium met een soort waddengebied voor de deur, dus ook aankomen met rijzend water. Ook hier is de minimum diepte ongeveer 2,0 meter, maar naast de geulen loopt de waterdiepte steil af volgens de pilot. Er stond zo’n 15 knopen wind, we vertrokken met het eerste rif in het zeil op een bezeilde koers, na minder dan een uur draaide de wind 180 graden en werd het opkruisen tegen deze straffe wind. Wat bovendien niet mee zat was dat er ook nog een 1,5 knoop stroom tegen stond. Van ons plan om bij vroeg aankomst te ankeren en te gaan zwemmen in afwachting van hoog water kwam dus niets terecht. We kwamen ongeveer om 19.00 uur aan bij de monding en gingen kruip door sluip door nog anderhalf uur door de geulen. Han achter het roer geconcentreerd de aanwijzingen volgend en met de ogen op de meters. Andre achter de laptop in de kuip aanwijzingen gevend, paar graden naar links/rechts, als we twee lichten boven elkaar hebben scherp naar bakboord, volgende rode ton zeer dicht aan bakboord houden, wij noemen dat “huggen” naar aanleiding van de tekst in de pilot waar staat dat “sailors making use of the current near Gibraltar should hug the coast”. Jan met de papieren pilot waar de aanloop in staat beschreven en Rombout en Evert lekker keuvelend om zich heen kijkend. Best een spannende aanloop dus.

In de pilot stond dat Olhao marina weinig faciliteiten kent voor bezoekers en dat reserveren aangeraden wordt. Gezien de stilte die wij tot nu toe aantroffen leek ons dit overbodig. De aanloop naar de marina is een smal geultje tussen rode tonnen en een steiger maar we kwamen zonder problemen in de marina waar van een afstand te zien ruim voldoende plaats was. Na de moeilijke aanloop waren de verwachtingen positief hoog gespannen. We waren niet voorbereid op de onbeschofte geüniformeerde havenmeester die ons op stond te wachten. Eerst dachten wij nog dat hij ons op stond te wachten om aanwijzingen te geven voor een plek, maar nee hoor-”do you speak English, go away there is no space here” loog hij, daarna “this is private property” . Op mijn vriendelijk verzoek om toch toegelaten te worden en mijn waarom vraag beet hij ons opnieuw toe om toch vooral te verdwijnen. Als alternatief kwam hij niet verder dan dat we mogelijk een stukje terug langs de steiger mochten liggen. Dit was dan in de smalle vaart tussen de rode tonnen en de steiger. Uiteindelijk hebben we dat maar gedaan. De eerste indruk van Olhao was dus niet best.

Aan een openbaar toegankelijke steiger waar de pilot waarschuwt voor een “Traveller encampment west of town” sloten we de boot goed af voordat we uit eten gingen. De bediening daar maakte veel goed. Conchita met oogwimpers(aangeplakt) waar je over struikelt sprak ons vriendelijk in het Engels aan. Ze sprak in een staccato Engels op zeer luide toon, eerst dachten wij dat dit aan het Engels lag, later bleek dat zij ook in het Portugees 100 km/uur sprak. Zij was de dochter van de eigenaar, een plaatselijke bekendheid volgens haar met twee restaurants. Na ons beklag over de havenmeester zou zij haar vader hier op af sturen. Conchita vroeg ons of wij er vrede mee konden hebben als zij de havenmeester liet dood schoppen of schieten. Na een goed maal en weer drie lekkere flessen witte wijn uit de Douro regio keerden wij terug naar de boot met het voornemen om Zondag vroeg te vertrekken naar Villamoura, een toeristen plaats 18 nm verderop en eindbestemming voor dit gezelschap. Om negen uur staat er weer voldoende water om uit dit geulen gebied te komen. Dus de wekker om 7.30 Portugese tijd, dus 8.30 Nederlandse tijd. Zelfs voor dit niet erg matineuze gezelschap, dat ik in een aparte post aan de lezer zal voorstellen, een acceptabel voorstel.

Zoals te doen gebruikelijk is Andre vroeg op. Om 05.00 uur Portugese tijd eerst de mailachterstand ingelopen en om 6.30 Olhao verkennen. Zoals altijd het mooiste gedeelte van de dag vroeg beleefd. Rond dit tijdstip verzamelt het werkvolk zich op de steiger om straks de eerste ferry dit waddengebied in te nemen, waarschijnlijk om te werken. Vreselijk fotogenieke koppen maar foto’s nemen stellen ze waarschijnlijk niet erg op prijs. Bij het begin van de steiger een benzine pompje met een cafetaria. Hier stonden tientallen mensen koffie te drinken, Andre nam er ook twee. Voor €0,60 per kopje kun je je hier geen buil vallen. Aperitief dat wij de avond daarvoor van Conchita kregen, brandend door je keel naar je maag, werd hier om 07.00 uur in de ochtend door diversen gedronken. Een man die op de rug gezien een korte broek aan had met één heel korte pijp bleek tegen een muurtje te staan urineren. Olhao is duidelijk een stadje dat het niet erg rijk heeft maar wel zeer pittoresk is. De foto’s spreken voor zich.