Cap Finistere

Bijna op de klippen gelopen bij Cap Finistere, niet ter zee maar op het land. Froukje zei nog: “het doet me hier een beetje denken aan Connamara Mountains”, achteraf bleek dit een JINX van jewelste! Het is allemaal maar net goed afgelopen. We zijn jullie nog schuldig hoe we in Cap Finistere gekomen zijn, dat stellen we nu even uit voor de volgende blog. Cap Finistere is het meest westelijke puntje van continentaal Europa, alleen Ierland ligt westelijker. Onder zeilers is Cap Finistere berucht, het ligt aan de Costa da Morte, het waait hier altijd 2 meer op de schaal van Beaufort dan in de directe omgeving en het is hier bijna altijd lager wal. Net als andere beroemde kapen, Cape Wrath en Duncasby Head in Schotland, Kaap de Goede Hoop in Afrika, Kaap Hoorn in Argentinië gaat de zee hier al bij weinig wind tekeer. Wij hebben een auto, Volkswagen Golf met pittige motor, gehuurd om Cap Finistere vanuit het land te verkennen.

Connamara Mountains

Costa da Morte                                 Haven Finistère

We nemen jullie mee terug naar 1986, het jaar waarin wij, maar ook Ad en Ann trouwden. Wij hier, zij in Ierland, in Cork. We hadden gespaard om naar de bruiloft te gaan in Ierland en zouden daar een vakantie aan vast knopen. Met de auto naar Le Havre en dan met de boot naar Ierland. Zo’n boot als de Harold of Free Enterprise, die zou de Februari daarop voor de kust van België vergaan. Wij voelden ons toen al zo onveilig op deze boot dat wij van onze weinige centen voor de terugweg een Deckcabin bestelden. Wij hadden een klein Peugeotje 104, gekocht voor een prikkie van de tante van Wilma, veel te klein om ons gezin, Hilde, Grietje, Froukje en Andre plus kampeeruitrusting te vervoeren. Gelukkig bracht collega Will Seignette uitkomst. Hij had in de bedrijfshal van zijn schoonvader, Pa Mulleman, nog een Triumph Dolomite Sprint staan. Al een jaar of wat niet gebruikt, maar als Andre hem aan de praat kreeg dan mochten we hem een vakantie lenen. Dit was een semi sportauto die met de vermaarde BMW 2002 Ti concurreerde en voorzien was van een dubbele carburateur. De motorkap was een beetje uitgebold ter plaatse van deze carburateurs om het passend te krijgen. Een pittig karretje dus! Natuurlijk kreeg Andre hem aan de praat en wij kregen alles er net in, inclusief de oude Walker tent van mijn vader die later werd nagemaakt door meneer De Waard. Het was de eerste vakantie dat we niet met Eurocheques reisden maar met een pasje waarmee we geld konden opnemen bij een bank.

Dolomite                                          Vuurtoren Cap Finistère

Ondanks het feit dat we een supersnelle auto hadden kwamen we in Ierland niet uit z’n drie, de wegen waren smal en bochtig maar bovenal was Froukje streng. We gingen vanuit Cork rechtsom en de enige snelweg lag aan het einde van onze vakantie van Connamara naar Dublin. Het was in Connamara dan we in Renville Pubsgrub aten. Bij het afrekenen tastte Andre naar de zak van zijn gele jasje waarin hij zijn betaalpasje bewaarde, mis!! Geen zak en bovendien geen geel jasje. Dat was blijven hangen bij de vorige stop, in ook weer een Pub. Gelukkig wisten we waar dat was, de kroegbaas belde en jawel het jasje hing daar met het pasje nog in de rechter zak, zo’n 100km terug. Na de opluchting sprong Andre alleen in de Triumph Dolomite Sprint om zijn jasje op te halen. Nou, die kwam wel uit de derde versnelling, ook op smalle wegen, maar zonder de verstandige Froukje naast hem.

Toen wij uit Cap Finistere bij de boot aankwamen greep Andre naar zijn rugzak op de achterbank, mis!! Geen rugzak, geen paspoort, geen rijbewijs, geen creditcards, geen bankpassen, geen brillenkoker met bril. Paniek, waar kon die rugzak zijn? Het was de JINX van Froukje die met de vergelijking Connamara het ongeluk over ons afgeroepen had. Waarschijnlijk had Andre de rugzak laten staan bij het laatste tentje waar we een drankje gedronken hadden, geen idee hoe dat heette. Er zat niets anders op dan een uur terug te rijden naar de Cap om te kijken of het rugzakje gevonden was. Dus net als toen in de Triumph, Andre in de Golf. Op de heenweg was Andre al uitermate positief over het vermogen onder de motorkap en nu op deze stressreis werd het uiterste uit het Golfje gehaald, alleen in de dorpen werd even de voet van het gaspedaal gehaald. Ook hier geen snelwegen maar alleen maar bochtige bergweggetjes. Onderweg slechts één protest van een langzaam vrachtwagentje dat zich onheus bejegend voelde tijdens een inhaal manoeuvre. Onderweg begon Andre te twijfelen of hij het rugzakje wel bij dat laatste tentje had laten staan, we hadden immers ook de auto daarna nog even onbeheerd bij de vuurtoren laten staan toen wij voor Grietje een magneetje van Cap Finistere kochten. Het kon ook zijn dat bij het instappen en uittrekken van de jassen het rugzakje uit de auto gevallen was. Vol spanning liep Andre het laatste tentje binnen en daar wachtte hem de opluchting.

Nu maar hopen dat de zeewaartse passage van Cap Finistère beter gaat. We hebben dan inmiddels Marieta aan boord, die zouden we in uiterste nood nog aan Orpheus kunnen offeren als het mis dreigt te gaan, maar daar gaan we niet van uit.