Moana naar Combarro

Andre is de volgende dag in Moana op de fiets boodschappen gaan doen en heeft daarbij ook het stadje bekeken. Conclusie er is niets, maar dan ook niets dat een bezoek aan Moana rechtvaardigt. Waar de mensen die dit plaatsje aangeraden hebben op doelden is onduidelijk. Moana is het saaiste plaatsje dat wij tot nu toe bezocht hebben. We besluiten de dag te gebruiken om de boot eens grondig op te ruimen. Alle kastjes leeg en opnieuw inruimen. We komen dingen tegen waarvan we vergeten waren dat we ze hadden. Ook kwamen we enkele pakjes speelkaarten tegen. Veel bezoekers, maar ook Siem, zijn bang dat er geen speelkaarten aan boord zijn en om ons geen excuus te geven niet mee te spelen nemen ze dan een pakje mee. Het is net als met de zonnebrandcrème en de olijfolie, we komen er in om.

Voor het eerst in jaren weer de splitter gebruikt. Hiermee kunnen we de stroomaansluiting verdubbelen als er te weinig aansluitingen zijn op de walstroom. Dat zit altijd op hetzelfde paaltje waar Nico het kustwater aftapt. De buren van de Centurion 47 hadden de enige vrije aansluiting in gebruik en er geen bezwaar tegen deze met ons te delen.

De vissershaven van Moana ligt vol met voorheen vissersboten die nu omrand zijn met autobanden. Met deze boten werken ze op de Viveros, drijvende vis en schelpdier kwekerijen. De kwekerijen zijn ingericht op vlotten die met kabels vrijwel loodrecht omlaag aan de bodem verankerd zijn. Je kunt er, mits niet te dichtbij, tussendoor varen maar ze zijn niet verlicht.

Van Moana gaan we naar de volgende Ria, Ria de Pontevedra, een tochtje van krap 20nm. We vertrokken met een spiegelgladde zee, dus geen wind. Na een uurtje echter stak er een briesje op en konden we op halve wind gaan zeilen. Uiteindelijk trok de wind aan tot 15 knopen en hebben we de rest van de tocht heerlijk kunnen zeilen. Dat maakt het toch wel een extra belevenis, ultieme rustgevendheid. Onze bestemming aan de Ria de Pontevedra is Combarro, een karakteristiek 18de eeuws vissersdorp dat in Spanje op de monumentenlijst staat. Vlak bij de haven werden we opnieuw begroet door een tiental grote dolfijnen die voor ons uit tot in de haven zwommen. We waren te druk met het gereed maken van de boot om aan te leggen en vergaten te fotograferen. In de haven stonden op de steiger al twee Marineros op ons te wachten om te helpen met aanleggen.

Karakteristiek van Combarro zijn de horreos, hutjes op palen met open wanden. In deze horreos kunnen de producten, visserij en landbouw en veeteelt, gedroogd worden. Combarro bestaat uit nauwe straatjes met huisjes dicht op elkaar. Het is een soort Voldendam in Galicië. De bewoners exploiteren dit dorpje net zoals Volendam, overal souvenirwinkeltjes waar ze de meest onbenullige rommel verkopen. Als je er langs loopt wordt je voortduren hinderlijk aangesproken om toch vooral binnen te komen kijken. De rommel die ze verkopen heeft niets met het oorspronkelijke karakter van het dorp te maken, maar ja het is een inkomstenbron voor de bewoners, neem ze maar eens kwalijk dat ze de toeristen proberen leeg te schudden. Wij hadden het geluk dat we er vroeg waren zodat het nog betrekkelijk stil was. Terwijl we aan ons eerste ochtend biertje zaten kwamen de eerste bussen aan. Voor ons tijd om snel naar de boot terug te gaan.

Tijdens onze fotosessie in Combarro kwamen we ook nog ons eigen nationale erfgoed tegen, trots stond Heineken daar te stralen.

In de avond zijn we hier nog uit eten gegaan. Ook bij de restaurants wordt je overal hinderlijk binnengelokt. Uiteindelijk zijn we beland op een terras met een buiten barbecue en twee muzikanten, één op een trommel en één met een soort doedelzak. De heren wisten van geen ophouden en begonnen Andre uiteindelijk een beetje op zijn zenuwen te werken. Het eten was matig, de bediening gehaast en ongeduldig. Combarro, monumentaal stadje, doorheen lopen, fotograferen en vooral niet te lang blijven hangen. Net als Volendam, leuk voor heel even.

Op de boot ontbreekt het ons gelukkig aan niets, we hebben lekkere wijn en drinken overdag meestal een wit biertje. We begonnen met Erdinger maar zijn overgestapt op Franziskaner, iets pittiger. Bij nadere beschouwing logisch dat dit bier beter gebrouwen is, de heren hebben 500 jaar meer ervaring.

Vandaag, Zaterdag 24 juni is het in deze streek een feestdag die uitbundig gevierd wordt. Daar kwam Andre vanochtend achter toen hij bij de supermarkt voor een gesloten deur stond. Morgen gaan we door naar de volgende Ria, Ria de Arousa. We gaan dan waarschijnlijk een nachtje voor anker in een beschut baaitje. Maandag naar Vilagarcia, een wat groter plaatsje aan deze ria waar we een auto gaan huren om de omgeving eens van de andere kant te bekijken.