Leixoes naar Viana do Castelo

 In de monding van de Rio Lima worden we begroet door 10 tot 20 grote Dolfijnen op jacht naar Sardines die met de ebstroom de rivier afzwemmen. (Op deze blog kunnen we geen video’s publiceren, Froukje heeft een filmpje op haar Facebook pagina geplaatst, ik zal dat liken op mijn Facebook pagina., lukt waarschijnlijk toch, kijk bij videos!!) We vallen met de neus in de boter, er is dit weekeind een festival in Viana do Castelo. Het stadje is gezellig druk en de straten staan vol met kraampjes. We waren oorspronkelijk van plan om naar Provoa da Varzim te varen maar over een spiegelgladde zee besloten we nog 3 uur door te varen.

In Leixoes heeft Andre afscheid genomen van zijn Cold Rock Giant. Na 6 jaar trouwe dienst in de heuvels van La Clape, met mij de bergen van Cadaques en Port Bou bedwongen te hebben en laatst nog de Rock van Gibraltar is het tijd voor een nieuw leven in Portugese dienst. Wie weet hebben we over een jaar of tien een Portugese winnaar van de Tour de France die bekent met fietsen begonnen te zijn op een oude fiets die hij in 2017 vond in de haven van Leixoes.

Viana Do Castelo is een oud historisch stadje dat nog zeer oorspronkelijk is. Het ligt 1,5nm stroomopwaarts de Rio Lima op. De Marina is bereikbaar door een draaibrug, bediend door de havenmeester. Omdat wij aan de grote kant zijn voor de marina mogen wij langs de rivier aan de wachtsteiger blijven liggen. Met het warme weer zeker een voordeel. We besluiten hier twee dagen te blijven om Zondag 18 juni het festival op ons gemak te bekijken. Op de steiger stond de havenmeester ons al op te wachten om ons te helpen met aanleggen. Hij spreekt goed en veel Engels, behalve havenmeester heeft hij zich ook de rol van tourist information en ambassadeur van Portugal aangemeten. Hij vertelt uitgebreid waar we moeten zijn en legt uit dat het na een paar moeilijke jaren weer prima gaat met Portugal. In de crisis verminderde zijn besteedbare inkomen met 15% maar dat is de afgelopen jaren al weer vrijwel gecompenseerd. Het valt inderdaad op dat de Portugezen vrolijk en ontspannen zijn. Ze zijn internationaal gericht en spreken behoorlijk Engels.

De weg hiernaartoe was weinig enerverend. De zee was spiegelvlak en er hing een mist die het zicht beperkte tot een paar nm. Onderweg kwamen we alleen een paar zeilboten tegen waarvan de meesten naar het zuiden varen richting Middellandse Zee. Zorg ervoor dat je op zo’n tocht altijd een goede kok meeneemt, op de Alcyone is dat prima geregeld. De spullen zijn aan boord en Froukje doet de rest, vrolijk huppelt ze door de kombuis om onderweg een lekkere lunch te bereiden.

Viana do Castelo is een grote verzameling monumenten. De stad gelegen aan de monding van de rivier Lima, kent een trotse zeevaartgeschiedenis en was een van de belangrijkste havens waar de Portugese ontdekkingsreizigers in de 15e eeuw aan boord gingen voor hun tochten naar de onbekende wereld.

De gebouwen en monumenten van de stad zijn een intrigerende samenvoeging van diverse architectuurstijlen uit verschillende perioden. Aan het stijlvolle Praça da Republica springt vooral de Chafarizfontein uit 1553 zeer in het oog. Aan dit plein staat ook de Igreja da Misericórdia, een hospitium uit de late Renaissance dat bestaat uit indrukwekkende Romeinse bogen en gegraveerde zuilen.

Op maar 3 km ten noorden van het centrum van de stad biedt de heuvel Santa Luzia een spectaculair panoramisch uitzicht over het natuurlijke landschap. De monumentale kerk van Santa Luzia ligt boven op de top. Toen Andre aan Froukje voorstelde deze heuvel te beklimmen en de Basilica te bekijken wees ze dat resoluut af, daar gaat ze met dit weer niet aan beginnen. De vondst van een treintje naar de top deed haar van gedachten veranderen. Op de foto is de brug van Eiffel te zien met daarvoor de draaibrug naar de haven. Het enige grote lelijke gebouw ontneemt net het gezicht op de Alcyone.

Froukje kon veel stalletjes weerstand bieden aan de verleiding om wapens voor haar kleinzonen te kopen. De veelheid aan te koop aangeboden zwaarden, katapults, schilden en helmen deed haar uiteindelijk bezwijken. Andre protesteerde nog en stelde voor een muziekinstrumentje voor de jongens te kopen, maar Froukje wees hem er op dat Siem ook altijd zo blij was met wapens en dat het met hem toch ook goed was afgelopen. Oma wil duidelijk scoren bij haar kleinzoons, tja, Freud hé?

Lisa stuurde ons een appje waarin zij ons wees op de heerlijke Pastei de Nata die hier gemaakt wordt. Lisa had dit zelf gegeten met Francis die een tijdje in Lissabon gewoond heeft. Bij de beste Pasteleria van Viana Do Castelo kochten we een doosje. Als je goed kijkt hebben we ook aan de ochtend koffie voor de volgende dag gedacht.

Morgen gaan we door naar Baiona aan de monding van de Rio de Vigo, we zijn dan weer in Spanje, de klok gaat weer een uur vooruit en de vlag in het stuurboordwant wordt weer Spaans. Laat in de middag kwam er een Nederlandse boot achter ons aan de steiger aanleggen. Dat ging niet zonder slag of stoot, er stond net behoorlijk wat wind en de rivier stroomt daar tegen in. Andre sprong, net als de Fransen van een andere boot, van boord om te gaan helpen. Met vereende krachten wisten we het jacht langszij de steiger te trekken. Toen Andre samen met de twee Fransen vol aan het trekken was aan de landvast, vertrouwde één van de Fransen hem veelzeggend toe, “Les Hollandais hé?”. Zoals zo vaak gebeurt denken ze dat we Frans zijn, onze vlag lijkt op de Franse en achter op de boot staat verplicht de Port de Imatriculation, St. Malo. De Fransen keken erg beteuterd toen Andre vertelde dat dit precies is wat wij Hollanders over de Fransen zeggen.

De schipper van de boot, Kees, zeilt solo als deliveryschipper. Hij brengt de boot van Griekenland naar Nederland en probeert zo rechtstreeks mogelijk te varen. Vanuit Sicilië voer hij in een rechte lijn naar Gibraltar en legde pas weer aan in Almerimar. Onderweg had hij 35 knopen wind(windkracht 8) op de kont, de boot liep als een trein maar door de klappen op de golven spoot het water door de gootsteen naar binnen. De afsluiters dicht draaien was geen optie want die werkten niet meer, gelukkig werkten de pompen goed en hielden die de boot drijvende. De nattigheid binnen vernielde wel de elektrische systemen die hij in Almerimar liet maken. Ook zijn brandstof filters raakten verstopt zodat hij bij het aanlopen alleen af en toe de motor beschikbaar had. Net als wij motorde hij grotendeels langs de Portugese kust omhoog. Morgenmiddag vertrekt hij ook en legt dan pas weer aan in de haven van IJmuiden. De weersverwachtingen zijn prima om nu de Golf van Biskaje over te steken, Andre had dat ook al eerder gezien op PredictWind.com. Vanaf nu wordt het routine om de weerpatronen over de Golf te bestuderen. Kees bleek een gezellige vent van een jaar of 53 waarmee we s’avonds in de kuip nog een paar wijntjes dronken. Lid van de kustzeilers en met als thuishaven IJmuiden komen we hem misschien nog wel eens tegen.